De Vakantietotaalclub

Geplaatst op maandag 17 mei 2004 @ 15:00 , 853 keer bekeken

'Alanya opent eerste gay only-hotel', kopten de kranten vorig jaar. Een verrassend bericht, want hoe gastvrij Turkije ook is - de toerist mag aan de kust zelfs in shorts de moskee in - homoseksualiteit en de moslimcultuur zijn nou eenmaal water en vuur. Uw verslaggeefster ging op onderzoek uit. De verkooptechnieken van de Turkse winkeliers zijn op zijn zachtst gezegd irritant, om niet te zeggen aanstootgevend. Tenminste de eerste dag als je koud uit het vliegtuig voor het eerst door het toeristische Alanya loopt en vanuit alle hoeken hoort sissen: "tasje?", "tasje kopen ....." , "kettinkje? Goedkoop, mooie prijs voor jou". In het Nederlands nota bene. De tweede dag beginnen de aanprijzingen van de namaakwaar langs je af te glijden, de derde dag mis je het als een koopman je niet aanspreekt en de vierde dag wordt het lollig. Dan heb je zelf genoeg sterke oneliners bedacht om zelfs de hardnekkigste verkoper van je af te houden: "Nee dank u, mijn echtgenoot houdt niet genoeg van me om sieraden voor me te kopen", "ik heb al een onderbroek en daar ben ik zo aan gehecht dat ik hem iedere dag uitwas". Ze vinden het niet eens erg, beginnen breed lachend een gesprek. Over Amsterdam, Ajax en die ene neef in Utrecht die we toch zeker wel kennen... Wat ze wel erg vinden, is homoseksualiteit. Volgens de koran immers, mag je best homo zijn, zolang je het maar niet praktiseert. Het feit dat er in Alanya het allereerste 'gay only'-hotel van Turkije zou zijn geopend, was voor ons dan ook reden genoeg om daar eens een kijkje te nemen. En dat was geen straf, zo'n weekje voorseizoen Turkije. Met een temperatuur die schommelde tussen de 25 en 30 graden, bijzondere aardige mensen die allemaal onze zoon wilden zoenen - het kussen van een blond kind brengt geluk, begrepen wij later - en een zee die diepblauw was, doorsneden met vlagen kanariegeel. Een plaatje. Stuifmeel, dat laatste, werd ons uitgelegd, was overigens het gevolg van een overstroming van de rivier eerder die maand. Toen het water de oevers overspoelde en zich vervolgens weer terugtrok, nam het bij die terugtocht het gele stuifmeel van de bloemen mee. Erin zwemmen zou bijzonder goed voor de huid zijn. Maar zoals gezegd, wij kwamen niet voor eventuele huidproblemen, wij kwamen voor het gay hotel. Het had wat voeten in de aarde voor iemand ons eindelijk fluisterend vertelde waar we nou eigenlijk moesten zijn. "Tja, het ligt natuurlijk een beetje moeilijk hier", aldus de manager van lederzaak Mehmet, een nogal hip uitziende 'local'. "Ik weet wel een gay bar, maar die zit erg achteraf en doet zijn deuren alleen open voor ingewijden." Terwijl wij door zijn rekken snuffelden, belde hij ondertussen wat bevriende dansers, ervaren in de herenliefde. Ook dat bood geen soelaas. Wel zoden aan de dijk zette het gesprek met de woordvoerder van het Turkse verkeersbureau Corendon. Enigszins verlegen met de situatie, verwees hij ons uiteindelijk naar hotel Murathan, ietwat buiten het centrum van Alanya gelegen. Het Murathan, hetzelfde hotel als aangeprezen op de website van het in homoreizen gespecialiseerde Gay Tours, bleek echter op een tuinman en een manager na, volledig leeg. "Wij gay hotel?", herhaalde de laatste verbijsterd onze vraag. "Nee, wij zijn het Murathan-hotel". Ook onze toch zo beeldend mogelijke, zonder aanstootgevend te worden, uitleg van wat wij met gay hotel bedoelden, bleek niet over te komen. Wat wel duidelijk werd was dat het Murathan vooralsnog geen gasten herbergde. Zelfs de bijbehorende strandtent lag er verlaten bij. De vriendelijke ober in ons eigen hotel - voor toekomstige toeristen: het gemiddelde salaris van een Turkse hotelbediende ligt op zo'n 100 euro per maand waarvoor 7 dagen per week 20 uur per etmaal gewerkt wordt. Fooi geven mag dus - gaf ons uiteindelijk het Turkse woord voor homoseksueel door: 'ipne', waarnaar hij zijn hilariteit over het feit dat hij vrienden had die in het Murathan werkten 'en zouden die wel weten wat hun boven het hoofd hing' met zijn collega's ging delen. Met deze nieuwverworven, doch beperkte woordenschat vervoegden wij ons opnieuw bij het Murathan waar de manager ons begroette alsof het oude vrienden betrof en onmiddellijk voorbereidingen wilde treffen voor de traditionele appelthee - die je overigens in iedere winkel krijgt aangeboden. Tenminste, tot wij het woord 'ipne' lieten vallen. Zelden verschoot iemand zo duidelijk drie keer van kleur. Hij wist van niks, "het hotel was nog niet open, de eigenaar was op reis... De eerste gasten moesten nog komen. Nee, hij wist niet of dat alleen mannen betrof..." Een telefoontje met Corendon na onze terugkeer levert ook daar de nodige hilariteit op. Alle mooie plannen ten spijt is het Murathan nooit het beloofde gay hotel geworden. "Ondanks de getekende papieren", aldus een woordvoerder. "De eigenaar is teruggekrabbeld. Hij voelde zich voor joker gezet in de koffiehuizen waar iedereen hem uitlachte en vroeg of hij nou ook 'homo' werd. We hebben inmiddels een ander hotel in Alanya gevonden dat wel als 'Gay Only' te boek wil staan (Livada, red.). Iedereen die het Murathan al heeft geboekt, wordt daar zonder extra kosten naartoe overgeplaatst." Juist. Het toerisme in het land mag dan een impuls nodig hebben als gevolg van de depressie, de oorlog en sars, maar of het het waard is om de mensen van Alanya de schok van hun leven te bezorgen en de homoseksuele toerist zich bijzonder ongemakkelijk te laten voelen, is de vraag. Zoals een restauranteigenaar ons zei: "Iedereen is hier welkom, ook twee mannen, maar ze moeten het er niet te dik bovenop leggen." De woordvoerder van Gay Tours is het daar volmondig mee eens: "Om problemen in de toekomst te voorkomen, gaat er nu een vertegenwoordiger van het reisbureau en de doelgroep naar het nieuwe hotel om de gasten te begeleiden", vertelt hij. Laat het duidelijk zijn: Turkije, althans Alanya, is niet homo-onvriendelijk. Vriendelijk, gastvrij en toegeeflijk zijn, is een tweede natuur van de Turken. Wie discretie betracht - en geloof ons, als je gaat eten op de vlotten op de ijsrivier Dim Cay en een van de verst van de bewoonde wereld afgelegen eethuisjes neemt, heb je slechts verlicht door de maan alle privacy die je je maar kan wensen, net als wanneer je gaat zwemmen in een van de kleine baaitjes die slechts per boot te bereiken zijn - kan rekenen op een heerlijke vakantie. Naakt zwemmen buiten het hotel met de vrienden van het COC zouden wij voorlopig echter, voor ieders welzijn, achterwege laten.