De Vakantietotaalclub

Het is een hartverscheurend dilemma waar elke toerist die ooit naar Azië of Afrika reisde wel eens mee geconfronteerd werd: is het een goed idee om geld te geven aan bedelende kinderen, of hou je armoede en straatkinderen daarmee net in stand?

Verscheurd door medelijden en kijkend in die grote smekende kinderogen, diept menig toerist wel wat roepies (of andere vreemde munteenheid) uit zijn zakken. Wie niets geeft, hoort toch ergens dat veroordelende stemmetje in zijn hoofd dat oproept tot naastenliefde. Dat stemmetje wordt nu voor eens en altijd de kop ingedrukt door hulporganisaties zelf, die toeristen smeken om de hoogst problematische bedelindustrie niet verder aan te wakkeren. Geld geven aan kinderen blijkt immers niet enkel een aanmoediging te zijn voor kinderen de schoolbanken in te ruilen voor de straat, het is ook ronduit destructief. Georganiseerd bedelen is één van de sterkst groeiende vormen van human trafficking, en wordt uitsluitend gefinancierd door 'goedhartige' toeristen.

Misschien heeft u ooit wel eens Slumdog Millionaire gezien, waarin de ogen van straatkinderen uitgebrand worden in de hoop meer geld op te brengen voor hun zogezegde weeshuis. Een weerzinwekkende scène die helaas niet zo fictief is als we zouden hopen. Volgens statistieken van UNICEF verdwijnen in India jaarlijks zo'n 60 000 kinderen. Zelfs bepaalde dokters in India blijken mee te werken aan deze industrie, en amputeren voor een hoge som zonder problemen de armen van de weerloze kinderen. Daarnaast worden de kinderen aangezet tot een drugsverslaving, als een incentive om ze niet te doen weglopen.

Een ander groot probleem is het zogenaamde weeshuis-toerisme. Dit houdt in dat door kinderen aangedrongen wordt dat toeristen hun weeshuis komen bezoeken. Dat bezoek houdt meestal een klein optreden van de kinderen in, waarop de bezoekers gevraagd wordt om een donatie voor de werking van het weeshuis. Cijfers van ChildSafe tonen echter aan dat 80% van de kinderen die in dit soort weeshuizen wonen niet eens wezen zijn, en de industrie die eruit gegroeid is net meer wezen creëert. ChildSafe Network ijvert er al jaren voor om toeristen van dit soort praktijken bewust te maken. In Cambodja organiseerden ze twee jaar geleden een grote fototentoonstelling om bezoekers te tonen welk effect hun 'gulle giften' op de kinderen teweeg brachten.

Is het dan beter om de kinderen iets fysiek te geven in plaats van harde cash? Sommige bedelaars vragen immers zelf om voedingswaren of 'materiaal voor school'. Belangrijk daarbij is om te onthouden dat kinderen die overdag bedelen op straat al sowieso niet naar school gaan, en ze heel gemakkelijk het verkregen materiaal opnieuw kunnen verkopen. Daarnaast ondermijn je het gezag van de ouders, die hun kinderen dergelijke cadeaus niet kunnen geven, en de lokale economie. Eén van de grootste problemen in Cambodja blijkt immers de zogenaamde baby powder scam: moeders met een baby op de arm die nietsvermoedende toeristen niet om geld vragen, maar slechts om in een nabijgelegen supermarkt melkpoeder te kopen om hun baby te voeden. Erna kunnen ze in diezelfde supermarkten het poeder zonder problemen inwisselen voor een deel van de veel te hoge prijs die de toerist aangerekend werd. Soms kan er zelfs rechtstreeks ingewisseld worden voor crack cocaïne, een heel ander soort wit poeder.

Een belangrijke noot die we hier wel moeten maken, is het verschil tussen bedelende kinderen en volwassen. Hoewel ook niet alle volwassen bedelaars een eerlijk motief hebben, blijkt uit onderzoek van onder andere de Amerikaanse Christopher Blattman dat grote giften meestal wel in kleding, medicijnen of zelfs een eigen zaak geïnvesteerd worden. Dat bleek onder andere uit experimenten in Liberia en Oeganda, waarbij hij 150 dollar gaf aan verschillende verslaafden, criminelen en boerinnen en achteraf naging wat er met het geld gebeurd was. Armen die zelf over hun gekregen geld kunnen beschikken weten dus vaak wel hoe ze hiermee om moeten gaan, alleen hebben bedelende kinderen dat beslissingsrecht meestal niet.

Ook Al Jazeera maakte eerder dit jaar een documentaire over bedelende kinderen in de Filippijnen, getiteld Begging for Life: From Manila to Malmo. De reportage eindigt met het statement dat u uw geld beter in uw zakken houdt wanneer het om straatkinderen gaat. Het betreft immers in de eerste plaats een structureel probleem, dat vraagt om een holistische aanpak. Wilt u toch uw steentje bijdragen, steun dan één van de hulporganisaties die wel de lokale ervaring, middelen en knowhow hebben om te kinderen te stimuleren tot een goede opvoeding, training en toekomst.

Vele organisaties investeren al lange tijd in de ondersteuning en het begrip van de lokale communities en zorgen ervoor dat uw geld naar duurzame, effectieve projecten gaat. Ja, doneren op deze manier voelt minder 'persoonlijk' of 'intiem', maar het komt uw karma wel degelijk ten goede. En de kinderen zelf maakt u misschien wel even gelukkig met een warme glimlach of wat oprechte aandacht. Bent u in een vrijgevige kerstbui en wil u graag meehelpen aan een beter leven voor straatkinderen, bezoek dan eens de websites van volgende organisaties:

Cambodja

http://www.worldvision.org.kh/

http://www.mekongresponsibletourism.org/

http://thinkchildsafe.org/en/content/tip2/tip2.html

https://www.cambodianchildrensfund.org/

India

http://www.ladli.org/

http://www.finca.org/#.Ukjx7rQ6FHx

https://www.kiva.org/home

http://promujer.org/

Afrika

http://www.booksforafrica.org/

Wereldwijd

http://www.freetheslaves.net/http://www.savethechildren.org/site/c.8rKLIXMGIpI4E/b.6115947/k.8D6E/Official_Site.htm

bron: http://weekend.knack.be